شوشترخبر| سیدعلی مرد، فردی که گمان می‌کرد می‌حواهد در شوشتر کارستان کند، ولی نه وجودش را داشت و نه توانش را.مدیری که در اوج استقلال دانشکده را تحویل و با اوج وابستگی و در حد یک مرکز بهداشت دانشکده را تحویل داد.

زیرساخت‌های دانشکده را نابود کرد، در این دوران سی‌تی‌اسکن بیش از یک ماه تعطیل شد و شرایط را به تحریم‌ها ربط دادند! جالب آن است که همیشه منتقدان مجیزگو نیز مهر تایید بر این ادعای خنده‌آور زدند، اتفاق مضحکی که به بی‌عرضگی و ناتوانی در رسیدگی به امور ربط داشت تا ترامپ و بایدن و…

سیدعلی مرد، بارها گفت که بزودی آنژیوگرافی راه‌اندازی می‌شود، معاون درمان وی نیز بارها گفت منتظر نامه وزارتخانه هستیم اگر بیاید فردا عمل انجام می‌شود، نیامدن این نامه هم به تغییرات وزیرا و دولت و… ارتباط داده می‌شد، در حالی که گفته نمی‌شد که مدیر قدکوتاه سیاسی در مرکز برای این امور اساسی جدی گرفته نمی‌شود و مجبور است با این اظهارات تسلی‌خاطر دهد و برای عموم تلاش به گفتار درمانی نماید.

شعار مضحک گردشگری سلامت از سوی ایشان مطرح شد، شعاری که برعکس اجرا شد، یعنی گردش بین مطب‌های پزشکان اهوازی و دزفولی برای کسب سلامتی، چیزی که چرخه درمانش در شوشتر مهیا شده بود و وی روز تحویل دانشکده آن را سالم و فعال دریافت کرد و معیوب و تعطیل به دکتر علیزاده تحویل داد.

مرد مدیری بود که از تحلیل آمارهای جزئی نیز ناتوان بود، وی بارها بدهی دانشکده را با آمار متعدد بیان کرد، دارایی‌ها را نیز جزو بدهی حساب کرد، خرید و سرمایه را نیز بدهی دانست، در حالی که در صورت داشتن اطلاعات جزئی مالی به خوبی می‌فهمید دارد چه می‌گوید ولی تلاش کرد آنچه برایش ماموریت گرفته است به خوبی انجام دهد.

پروژه‌های شروع شده را بدهی عنوان می‌کرد ولی در هنگام افتتاح همان پروژه‌ها آنها را جرو سرمایه‌ها می‌دانست، خریدهای دانشکده را اعم از خودروی شاسی، موتورسیکلت‌های خانه‌های بهداشت، داروهای خریداری شده و… را بدهی می‌دانست ولی دستگاه‌های وارد شده به دانشکده را سرمایه عنوان می‌کرد و همان سرمایه‌ها را نیز قادر به حفظ و حراست نبود، سی‌تی‌اسکن تعطیل شد، آنژیو راه نیافتاد، دستگاه تراکم استخوان با دستگاه کهنه و تاریخ مصرف گذشته جایگزین شد، البته به مدد سواد بالای مدیر تجهیزات پزشکی دانشکده.

مرد روزی که رفت حتی سالن سلامت که جزو دارایی‌های دانشکده و شهرستان برای برگزاری تجمعات بود رو هم از دست داد، به نحوی که مکانی برای توریع و گرفتن عکس‌های خداحافظی نداشت، سالن به مالک اصلی زمین بیمارستان تحویل و درب آن قفل و جوش شده است.

بسیاری وی را مدیری ناتوان می‌دانند ولی وی مدیری توانا برای انجام وظایف محوله بود، وی وظیفه داشت اینطور باشد و قرار بود چنین کند، وی بخش زیادی از راه آینده را رفت، با معاونین انتخاب کرده کارهای زیادی کرد که شاید سرعت زیاد برای عقب رفتن نیاز به مهارت زیاد دارد که وی داشت.

حال مرد به جای روز اولش رفته است، حال باید به آینده چشم دوخت و دید آیا بارقه امید در بخش درمان شوشتر باز درخشش خواهد کرد یا باز هم با کشمکش‌های فراوان کورسوی امید به خاموشی خواهد گروید.